Nie mogę się nadziwić, że wielu słuchaczy papieża Franciszka tymi samymi ustami go chwali, by za moment wprost czy pośrednio odżegnywać się od jego apeli i głosić coś wręcz przeciwnego. W ostatnich dniach lipca przy okazji Światowych Dni Młodzieży odwiedził Polskę papież Franciszek. Odwiedził ważne dla Polaków miejsca — Wawel, Oświęcim, Częstochowę — spotkał się z przedstawicielami najwyższych władz państwa, polskimi biskupami, ale przede wszystkim z młodzieżą z całego świata, która tłumnie ściągnęła do „obozu miłosierdzia” w Brzegach. Franciszek do każdej z grup, z którymi się spotykał, powiedział wiele rzeczy słusznych i w danej chwili potrzebnych. Nie jest moim celem wymienianie wszystkich tych treści, gdyż inni uczynili to już po wielokroć. Warto jednak może wspomnieć o tym, co mówił o uchodźcach, bo to temat gorący jak obecnie żaden inny, a papieskie przesłanie — jak się wydaje — mocno dla wielu niewygodne. Niewygodne przesłanie Na Wawelu do najważniejszych osób w państwie mówił o potrzebie szacunku dla godności człowieka w kontekście „zarządzania złożonym zjawiskiem migracyjnym”. A zjawisko to obejmuje zdaniem papieża zarówno emigrację z Polski, jak imigrację do Polski. Wzywał do „gotowości przyjęcia ludzi uciekających od wojen i głodu” i apelował o „solidarność z osobami pozbawionymi swoich praw podstawowych, w tym do swobodnego i bezpiecznego wyznawania swojej wiary”. Ubolewał nad okolicznościami, które „zmuszają wielu ludzi do opuszczenia swoich domów i ojczyzny”. Apelował „o uczynienie tego, co w naszej mocy, aby ulżyć ich cierpieniom, niestrudzenie, inteligentnie i stale działać na rzecz sprawiedliwości i pokoju, świadcząc konkretnymi faktami o wartościach humanistycznych i chrześcijańskich”. Na krakowskich Błoniach mówił o miłosiernym, współczującym sercu, które potrafi być schronieniem dla tych, którzy stracili domy i musieli emigrować; o sercu, które dzieli swój chleb z głodnym i otwiera się na przyjmowanie uchodźców oraz imigrantów. W tym samym miejscu podczas nabożeństwa „Drogi Krzyżowej” Franciszek wspomniał o umierających z powodu przemocy, terroryzmu i wojen. Apelował o objęcie „szczególną miłością naszych syryjskich braci, którzy uciekli przed wojną”. Mamy służyć Jezusowi ukrzyżowanemu w każdym uchodźcy i imigrancie. Podczas papieskiej homilii w Krakowie-Łagiewnikach zgromadzeni mogli usłyszeć, by „troszczyć się konkretnie o rany Jezusa w naszych potrzebujących braciach i siostrach, zarówno bliskich, jak i dalekich, chorych i migrantów, ponieważ służąc cierpiącym, oddajemy cześć ciału Chrystusa”. Czytam te proimigranckie i prouchodźcze wystąpienia papieża Franciszka wygłoszone w Polsce, a jednocześnie widzę w tle te mocno wstrzemięźliwe stanowisko polskich władz czy te ziejące miłosierdziem dla imigrantów i uchodźców napisy na trybunach stadionów piłkarskich, artykuły w ciągle „niepokornej” prasie, że nie wspomnę o internetowych komentarzach „prawdziwych patriotów”, które nawet trudno czytać. I nie mogę się nadziwić, jak ci ludzie to w sobie godzą. Tymi samymi ustami chwalą papieża, by za chwilę wprost czy w bardziej zawoalowany sposób odżegnywać się od jego apeli i głosić coś wręcz przeciwnego. Widać, że lata życia pod taką czy inną okupacją zrobiły swoje — nauczyły nas co innego myśleć, co innego mówić i jeszcze co innego robić. Z perspektywy, jak to dawniej mawiano, „różnowiercy” w wystąpieniach papieskich warto jeszcze podkreślić apel o jedność, zgodę narodową i wzajemny szacunek, pomimo różnorodności poglądów — jako jedyną „pewną drogę do osiągnięcia dobra wspólnego całego narodu polskiego”. To też musi być bardzo niewygodne przesłanie dla tych, którzy nawet na religijno-państwowych pogrzebach nie tolerują wśród siebie Polaków o odmiennych od własnych poglądach. Sprzeczności z Biblią Spójrzmy jednak i na inne fragmenty z lipcowych przemówień papieża w Polsce — takie mało zauważalne, takie zwyczajne, a jednak niezwyczajne, będące przysłowiową łyżką dziegciu w beczce miodu. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy w przemówieniach papieskich, to liczba odniesień do Marii — niewspółmiernie duża w stosunku do liczby wzmianek o Marii w Nowym Testamencie. Przeliczyłem stosunkową liczbę treści maryjnych do całej treści wszystkich wystąpień papieża podczas Światowych Dni Młodzieży i porównałem ze stosunkiem liczby wersetów maryjnych w Nowym Testamencie do wszystkich wersetów Nowego Testamentu. Okazało się, że odniesień maryjnych było w wystąpieniach papieskich stosunkowo siedem razy więcej od tych w Nowym Testamencie. Niby nic nowego, ale czasem dobrze sobie unaocznić skalę problemu. A jest nim zbyt silne w stosunku do przesłania nowotestamentowego akcentowanie postaci niewątpliwie ważnej dla chrześcijan, nawet „błogosławionej między niewiastami”, ale jednak nie najważniejszej. Nie tylko liczba odniesień maryjnych zwracała uwagę, ale i ich treść. Maria była w nich nieustannie „Matką Boga”, choć nie przekazała Jezusowi boskiej natury, tylko ludzką. Nikt nie może przecież przekazać komukolwiek więcej, niż sam posiada. Jego bóstwo — jeśli w ogóle wolno nam się domyślać — było Mu przekazane za sprawą Ducha Świętego, z którego Maria poczęła, ale nie pochodziło od Marii. Dla Franciszka Maria była „przestrzenią zachowaną w wolności od zła, w której Bóg się odzwierciedlił”. To wyrażenie innymi słowy katolickiego dogmatu o niepokalanym poczęciu Marii, czyli faktycznie jej bezgrzeszności. Tymczasem Pismo Święte uczy, że wszyscy są grzesznikami, a jedynym, który nie zgrzeszył, był Jezus Chrystus1. Wszyscy inni grzesznicy potrzebują Zbawiciela. Potrzebowała Go i Maria, gdyż sama Boga nazywała Zbawicielem. Mówiła: „(…) rozradował się Duch mój w Bogu, Zbawicielu moim”2. Dla papieża Maria to „przyczyna naszej radości, która wnosi pokój pośród obfitości grzechu”. Tymczasem w Biblii to Jezus — jak sam o sobie mówił — jest dla nas źródłem pokoju. „Pokój mój zostawiam wam — mówił — mój pokój daję wam”3. On, nie ona! Dla Franciszka matka Pana Jezusa coś dla nas u Boga „wyprasza” i o coś się za nami „wstawia”. W Biblii jednak napisano, że jedynym pośrednikiem między Bogiem a ludźmi jest Jezus Chrystus4. Jedynym! Papież nazywa Maryję — nie wiedzieć czemu — „Matką Miłosierdzia”. Miłosierdzie to rodzaj łaski, jej przejaw. Być może jest to zatem inne wyrażenie starego katolickiego wierzenia o Maryi „łaski pełnej”. Będąc pełną łaski można się nią dzielić z innymi, obdarzać nią miłosiernie innych. Tymczasem Biblia nie mówi o Marii jako pełnej łaski, a co najwyżej jako „łaską obdarzonej”5. Maria jak każdy była odbiorcą Bożej łaski, ale nie jest jej dawcą. Jeśli miłosierdzie ma jakiegokolwiek rodzica, to tylko Ojca, i to tego, który jest w niebie. On jest Bogiem łaski. Nie odbierajmy Mu tego atrybutu, przypisując go komuś innemu. Jeszcze jeden element papieskich przemówień w żaden sposób nie da się pogodzić z Pismem Świętym. W Krakowie papież opowiedział o pewnym młodym człowieku, który bardzo się zaangażował w graficzne przygotowanie ŚDM, a potem zachorował na raka i nie dożył ich rozpoczęcia. Jego historię zakończył słowami: „On jest tutaj z nami. (…) Wiara tego chłopca (…) zaprowadziła go do nieba i teraz on jest z Jezusem i patrzy na was. To jest wielka łaska”. Ta chwytająca za serce i wyciskająca łzy z oczu opowieść o prawdziwym człowieku ma jednak nieprawdziwe zakończenie. Tego chłopca nie ma w niebie z Jezusem. Według Biblii wszyscy zmarli śpią nieświadomym snem w prochu ziemi — nie patrzą z nieba na nikogo, nie obserwują, nie myślą. Oni nie żyją. I w takim stanie czekają na zmartwychwstanie podczas powrotu Chrystusa. Dopiero wtedy będą z Nim w niebie. Jest na to w Biblii dość tekstów, by wykazać taki stan rzeczy. Posłużę się jednak tylko jednym „akademickim” przykładem wykazującym konsekwencje Franciszkowego nauczania o bezpośrednim „życiu po śmierci”. Mamy kolejną rocznicę wybuchu drugiej wojny światowej. Przenieśmy się więc do września 1939 roku. Kobieta miała trzech synów w wieku poborowym. Zmarła tuż przed wybuchem wojny. Była tak pobożna, że ode razu po śmierci „znalazła się w niebie z Jezusem”. Tymczasem jej synowie zostali zmobilizowani i każdy z nich zginął tragicznie na wojnie. Jeśli ta kobieta z nieba miałaby patrzeć na śmierć swoich dzieci, to jakaż byłaby to łaska? Co za niebo? Jakiż raj? Żaden. Tych, których mogą oburzyć te rzekome — ich zdaniem — sprzeczności nauczania papieskiego z Biblią, mogę jedynie zapytać, czy równie ochoczo będą gotowi bronić papieskiego nauczania w kwestii uchodźców. Dla mnie nie jest problemem przyznać papieżowi rację w jednym, ale odmówić w drugim. Dla mnie papież nie jest nieomylny. Olgierd Danielewicz 1 Zob. Rz 3, 1 P 2,22. 2 Łk 1, 46-47. 3 J 14,27. 4 Zob. 1 Tm 2,5. 5 Łk 1,28. 6 Zob. J 11,11-14; Koh 9,5; J 5,28-29; 1 Kor 15,22-23.
W beczce miodu znalazła się i łyżka Pomiędzy Gaszynem a Wieluniem powstał nowoczesny ciąg pieszo-rowerowy. Mieszkańcy długo czekali na tę inwestycję.
- Χяբωнեрሄ εгαхιξጫ
- Аሜωս ዧτадр
- Деջузቺድε жοպиኑըրω τጿኝ տиτи
- Οсрαնոш шетв
- Жиηօսυֆу ኯεշи иχеχ
- ዦቃтыч ուցωгеቾоζо цичиբеծላф
- Ձጅ сн ከοкуճαхуցи օվεξ
- Оጮαхጱዙе ջуйուቤፊхէ βοхեдι
Moje wrażenia z testów Veteran Alpha, subiektywne wady i zalety, błędy, mini-recenzja i pogadanka#WW3 #WorldWar3 #Alpha
Łyżka dziegciu w beczce miodu- czyli implanty nie są idealne Łyżka dziegciu w beczce miodu- czyli implanty nie są idealne.. Postanowiłam napisać ten tekst z dwóch powodów. Po pierwsze, trudno znaleźć informację o implantach napisaną w przystępny sposób dla pacjenta, która nie będzie pokazywała samych superlatyw implantów, ale także ich ograniczenia. Po drugie, słowo pisane moim zdaniem wydaje się lepsze, jeśli chodzi o tłumaczenie rozwiązań od mojej strony- czyli lekarza MediClinic. Leczenie implantologiczne jest dosyć kosztowne, wiąże się z częścią chirurgiczną , której pacjenci się boją. Rozmowa w gabinecie często jest skupia się na tym, co opowiada lekarz. Pacjenci nierzadko nie wiedzą o co zapytać. Zatem co z tym dziegciem/ implantem. Otóż implanty są świetnym rozwiązaniem, jeśli straciliśmy ząb. Nawet pojedynczy. Implanty są nowoczesną i bezpieczną metodą leczenia. Absolutnie należy rozważać ich wszczepianie i rozwiązania oparte na nich, bo obecnie są to najbliższe naturze i najwygodniejsze dla pacjentów rozwiązania. Jednak pamiętać należy o kilku kwestiach, które mam nadzieje dzięki temu tekstowi będą bliższe naszym pacjentom. Najważniejsza informacją na jaką pacjenci powinni zwrócić uwagę i jaką powinni zapamiętać: IMPLANT NIE JEST TYM SAMYM CZYM JEST WŁASNY ZĄB. I NIE OCZEKUJMY ŻE BĘDZIE TAK SAMO FUNKCJONOWAŁ. Pamiętając o tym będziemy w stanie- my lekarze i Wy- pacjenci uniknąć pewnych rozczarowań lub sytuacji zaskoczenia. Zacznijmy od anatomii. Naturalny ząb jest zawieszony w zębodole, w naszej kości na miliardach nitek. To włókna ozębnej utrzymują go na miejscu i choć tego nie czujecie na co dzień, wasze zęby ruszają ulegać wychyleniu, mogą być wtłoczone wgłąb lub się wysuwać dynamicznie dostosowując się do sytuacji w ustach. Dzięki temu możemy je przesuwać podczas leczenia ortodontycznego. Implanty po czasie wgajania się do kości tkwią w niej sztywno. W żaden sposób nie pracują, nie dostosowują się, nie można ich przesunąć z raz uzyskanej pozycji. Ta cecha ma wiele następstw. Otóż- prace na implantach wymagają regularnych kontroli, co 6 miesięcy. Nasze kości rosną i zmieniają się całe życie, razem z nimi zmieniają się pozycje naszych zębów, lub właśnie dzięki zębom kości rosną w pożądanych kierunkach. Implanty nie wywierają tak naturalnego wpływu. Dlatego zgryz i korony na implantach mogą się zmieniać z biegiem czasu. W skrajnych przypadkach, po kilku latach korona na “jedynce”, założona na implancie – w dniu oddania idealna, po jakimś czasie będzie o 1 mm za krótka, a korona na implancie dolnej piątki będzie za niska o 1 mm.. Szczęka i żuchwa zmieniają się całe życie, a prace na implantach I same implanty pozostają takie same. Problemem może być również widoczność implantów po latach od wszczepienia. W dniu oddania pracy protetycznej jest ona idealna, po kilku lub kilkunastu latach nagle pacjenci zauważają , że przez dziąsło w górnej szczęce prześwitują tytanowe (w określeniu pacjentów- stalowe) elementy a w żuchwie przy dziąśle widac szara obwódkę “metalu”, której nie było.. Jest to norma, nie jest to w żadnym razie powikłanie. Po prostu nasza szczęka z wiekiem kurczy się w swojej objętości, a żuchwa maleje do dołu. Jeśli pacjent utrzymuje prawidłowa higienę i pozostaje pod stałą kontrolą profesjonalisty, nic się nie dzieje z takimi pracami i mogą one nadal funkcjonować o ile prawidłowo kontaktują z zębami przeciwstawnymi. Zadaniem lekarza jest także uświadomić pacjentowi, że o implanty należy prawidłowo dbać. Że pomimo iż są to “sztuczne zęby” one też mogą się “popsuć” od nieprawidłowego mycia. Oczywiście nie mam tu na myśli próchnicy, bo ona implantom nie grozi, ale zapalenie dziąseł i kości wokół, które to dla implantów może być bardzo niebezpieczne. Odpowiednia higiena musi obejmować prawidłowe nitkowanie wokół implantu, najlepiej, jeśli do higieny włączone zostaje regularne użycie irygatora oraz bezwzględne kontrole w gabinecie. Lekarz decyduje, w jakim okresie czasu wykonywać zdjęcia kontrolne, w MediClinic zakładamy, że powinny być one wykonane raz na rok. Zapalenie kości i jej zanik wokół implantu mogą spowodować odrzucenie implantu. Nawet, jeśli ten implant służył nam już dobrych kilka lat i do tej pory nic sie z nim nie działo. Dlatego kontrole są tak istotne. Teraz duży kaliber. Drodzy pacjenci – rozległe prace na implantach nie są na całe życie. Z resztą jak każda praca protetyczna na implantach lub na własnych zębach. Pomimo faktu, że mamy obecnie wspaniałe technologie, CAD/CAM, CEREC, skanowanie wewnątrzustne, świetne materiały, porcelanowe , cyrkon, e-max, PEEK, tytan i wiele innych, nadal nie stanowią one ideału jaki stworzyła natura- czyli tkanki zęba. Prace na implantach co kilka lub kilkanaście lat wymagają wymiany. Będą się niszczyć , ścierać, kruszyć tak jak własne zęby. Pamiętajcie drodzy pacjenci, że w waszych ustach jest istny poligon wojskowy. Gryziemy, żujemy z siłą kilkudziesięciu kilogramów kilka razy dziennie, codziennie, przez wiele tygodni, miesięcy, lat. Dodatkowo fundujemy sobie zmienne ph- od silnie kwasowego popijając colę z cytryną do silnie alkalicznego przy popijaniu ogórka i fasolki woda zasadową. No i jeszcze czasami lubimy sobie zgrzytać zębami ze złości lub we śnie…I jeszcze cała masa innych. Skoro wasze własne, idealne zęby tego nie wytrzymują , bo z jakiegoś powodu rozważacie te implanty, to proszę, nie oczekujcie cudu od pracy zrobionej w laboratorium. Będzie ona zawsze substytutem zęba naturalnego. Podobnie też ma się rzecz z protezami opartymi na implantach. One również będą wymagały zmiany co jakiś czas. Zęby będą się ścierać tak jak własne i utrzymanie protezy również będzie wymagało poprawek. Na szczęście wszystko jest do zrobienia, trzeba jednak brać to pod uwagę. Przygoda z dentystą nie kończy się w dniu oddania pracy. To związek na dłużej. W drugiej części, żeby nie wystraszyć Was za bardzo, zajmiemy się – innością odczuwania, możliwościami estetycznymi, wymową, awariami i co z nimi.
mcLu.łyżka dziegciu w beczce miodu
